Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/176

—   164   —

wszystko dostawał dziesięć piastrów dziennie! To było najzabawniejsze przy tem. Miał całymi dniami nosić opatrunki i na co?
 — Jak długo będzie trwał ten eksperyment? — zapytałem.
 — Dopóki model zdoła wytrzymać. Chciałbym wiedzieć, jaki skutek wywiera na członki ciała opatrunek gipsowy.
 — Na zdrowe? Jedynym skutkiem będzie to, że długo nie wytrzyma. Co się stało z jego piersiami?
 — Złamał pięć żeber, dwa z prawej, a trzy z lewej strony.
 — A ramiona?
 — Pogruchotane obojczyki.
 — A co ze stawami w biodrach?
 — Wyskoczyły mu obie kule. Ale brakuje jeszcze jednego, a mianowicie: dolna szczęka wykoleiła się z zawiasów i nastąpił skurcz mięśni szczękowych. Nie wiem, jak to gipsem opatrzyć i zrobię to wedle twoich wskazówek.
 — O hekimie, tego nie bandażuje się nigdy.
 — Nie? A to czemu?
 — Gdy się szczękę sprowadzi do dawnego położenia, skurcz ustępuje zupełnie i nie potrzeba już gipsu.
 — Dobrze! Skoro ci się tak podoba, przyjmiemy, że mu się usta znowu zamknęły.
 — Bądź tak dobry i uwolnij mu żebra z bandaży! Nie może tchu złapać.
 — Jak sobie życzysz. Postaram się u gospodarza o narzędzie.
 Zdjęła mię ciekawość, co on przyniesie. Po jego powrocie byłem właśnie zajęty okładem na nogę i spojrzałem ku nim dopiero, usłyszawszy uderzenia młotka.
 — Na miłość Boga, co czynisz? Co masz w ręku?
 Nie widziałem tego, bo odwrócił się tyłem do mnie.
 — Czekidż ile kalemkiarlyk — młot i dłuto — odpowiedział swobodnie.