Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/193

—   181   —

bincy. Odległość także prawie tasama. Można tak się urządzić, żeby unikać drogi nieutorowanej i jechać przeważnie przez otwarte przestrzenie. Często jednak trzeba będzie jechać na przemian to pod górę, to na dół.
 — To można wytrzymać.
 — Kiedy jedziesz, effendi? Czy mogę jeszcze raz wrócić przedtem do domu?
 — Tak, ale bądź tutaj za pół godziny. Czy nie mógłbyś sobie konia wynająć?
 — O, gospodarz da mi go zaraz.
 — To pomów z nim; ja zapłacę.
 — Możesz użyć także mojego, który stoi na dworze — oświadczył brat.
 — Nie, ty go sam potrzebujesz; tobie daleko do domu.
 — Masz słuszność. Nie wiem też, czyby kroku dotrzymał, bo już bardzo stary. Te łotry zabrały mi dobrego konia. Już nigdy go nie zobaczę, a nie mam pieniędzy na kupienie sobie innego, chociaż bardzoby mi się zdał.
 — Ile był wart?
 — Między krewnymi stopięćdziesiąt piastrów.
 — Ja go odkupię od ciebie.
 — Odkupisz? — spytał zdziwiony. — Effendi, czy to na seryo?
 — Czemużby nie?
 — Bo nie mam tego konia.
 — To nic. Już ja go sobie zabiorę.
 — Skąd?
 — Od złodziei. Gdy ich doścignę, odbiorę im przy sposobności także twojego konia.
 — A jeśli ci się nie uda?
 — To moja rzecz. Dość na tem, że go kupuję, jeśli się wogóle godzisz na ten targ.
 — Z radością, bo i tak nie dostałbym już nigdy tego konia. Ale nie bierz mi za złe, effendi! Chcesz zapewne zapłacić za konia dopiero wtenczas, kiedy go rzeczywiście będziesz posiadał.