Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/201

—   189   —

wowarem od tego, który był u mnie i od którego ja się nauczyłem.
 — Skąd przybywał ten człowiek?
 — Ze Stambułu.
 Aha! Więc to on był napewno.
 — A dokąd jechał?
 — Do ojczyzny.
 — Ale stąd którą drogą?
 — Ku Tunie.
 Ku Dunajowi, a zatem na północ, a ja na zachód. Wobec tego nie mogłem doścignąć gorliwego wysłańca Gambrinusa.
 — Słyszałem już o nim — zauważyłem — i piłem nawet piwo jego wyrobu.
 — Jakie było?
 — Bardzo... ciepłe!
 — W tym wypadku należy do tego nalać bardzo zimnej wody studziennej. Czy każesz sobie podać dzbanek?
 — I owszem.
 — Czy wielki?
 — Daj najpierw mały na próbę.
 Oddalił się na chwilę, a tymczasem nadeszli moi towarzysze. Wyprowadzili konie poza łąkę i powierzyli je opiece dozorcy. Gdy im oświadczyłem, że napiją się piwa, okazali wielką uciechę z tego powodu. Wydało mi się jednak, że czynią to więcej dla mnie niż z wewnętrznego popędu. Musieli oczywiście udawać, że cieszą się możnością skosztowania tego napoju.
 Gospodarz przyniósł dzbanek pojemności może półtora litra. Otworzyłem odważnie usta i przyłożyłem do dzbanka. Zaiste uderzyło mnie w nos coś w rodzaju kwasu węglowego.
 — Gdzie przechowujesz to arpa suju? — spytałem.
 — W wielkich dzbanach z zamkniętym otworem.
 — Dlaczego je zamykasz?
 — Bo w arpa suju powstaje w ten sposób burzenie, dzięki czemu ono lepiej smakuje. Tworzą się bańki i unoszą się w górę.