Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/203

—   191   —

 — To prawda, panie. Już samo położenie między dwiema rzekami jest nadzwyczaj korzystne. Następnie te wspaniałe góry, ciągnące się ku Sletowu i dalej. Wszystko zaprasza do przechadzek.
 — Mówiono mi to. Szczególnie piękną ma być droga do derekuliby.
 Umyślnie zwróciłem rozmowę na leśną chatę. Chciałem z ust człowieka bezstronnego dowiedzieć się, co to za miejscowość.
 — Do derekuliby? — zapytał. — Nie znam jej.
 — Więc miejsce to nie jest znane ogólnie?
 — Nie słyszałem jeszcze o niem.
 — Ale w tych okolicach podobno gdzieś znajduje się budynek tej nazwy.
 — Wątpię. Tutaj się urodziłem i mieszkałem zawsze w Zbigancy. Musiałbym wiedzieć o tej chacie.
 — Hm! Wobec tego nazwał ją tak tylko ten, który ze mną mówił.
 — Prawdopodobnie.
 — Ale nawet w takim razie istnieć gdzieś musi. Nazwa wskazuje, że stoi ta chata w jakimś parowie. Czy znasz coś takiego?
 — Czy ma być zamieszkałą?
 — Tego nie wiem.
 — Jeśli niema mieszkańców, to znam ją. W lesie jest istotnie chata, położona w najciemniejszym kącie parowu. Zbudował ją z drzewa mój ojciec, bo las do niego należał. Przed kilku laty kupił ją rzeźnik od niego.
 Ten fakt dowodził, że idzie o tę właśnie chatę. To też pytałem dalej:
 — Na co ją twój ojciec zbudował?
 — Aby tam przechowywać narzędzia, jak siekiery, szufle, łopaty i inne.
 — A na co jej rzeźnikowi?
 — Tego ja nie wiem. Nie przypuszczam, żeby miał jej używać, chociaż wmurował siedzenia, których tam przedtem nie było.
 — Czy jest zamknięta?