Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/204

—   192   —

 — Tak. Składa się z dwu części. Całkiem z tyłu biegnie wązka rozpadlina przez skały i w nią wmurowano tę chatę. Dlaczego tak zależy ci na niej?
 — Bo powiedziano mi, że obok niej prowadzi droga bardzo romantyczna.
 — W takim razie wprowadzono cię w błąd. Idzie się najpierw przez otwarte pola, a następnie przez ciemny las. Ściany doliny zbliżają się do siebie coraz to bardziej, a tam gdzie się łączą, las jest najdzikszy. Tam też stoi ta chata obok źródła, wytryskającego ze skały. Pięknych widoków się nie spodziewaj.
 Na to rzekł Halef:
 — Zihdi, szukamy miejscowości, której nie możemy znaleźć, a dziś rano wymówiłeś podobną nazwę. Czy nie mówiłeś o miejscowości, która się nazywa tak jak ta z kartki Hamda el Amazat? Powiedziałeś, że droga może nam dzisiaj wypaść przez tę miejscowość.
 — Czy masz Karaorman na myśli?
 — Tak.
 — Brakuje jednej litery. My szukamy Karanorman.
 — Może to tylko omyłka piszącego.
 — Stanowczo rozstrzygnąć to się nie da. Czy znasz Karanorman? — zapytałem teraz gospodarza.
 — Tak — odpowiedział. — Bywałem często w tej wsi, gdyż prowadzi przez nią droga do Istib.
 — Czy jest tam duży chan?
 — Nie; miejscowość ta nie posiada wcale chanu. Leży tak blizko Istib, że ludzie zajeżdżają chętniej do miasta niż do wsi.
 — Idzie o miejscowość lub o dom, zwany Karanorman chan.
 — Pierwszy raz o tem słyszę. Tu w okolicy nie może być nic takiego.
 — Tego spodziewałem się także.
 — Kto w takim razie jest naczelnikiem Zbigancy?
 — Ja, a był nim także mój ojciec.
 — Więc ty wykonywasz władzę sądową?
 — Tak, effendi, ale ten urząd nie wiele sprawia