Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/208

—   194   —

 — Śmiej się! Szczęśliwym się czułem, że się go pozbyłem. Co miałem z nim począć?
 — Zamknąć i zaprowadzić do Uskub, stolicy wilajetu.
 — Tak, to byłoby mym obowiązkiem, ale jak to zrobić? Gdzie go zamknąć?
 — W miejscowem więzieniu.
 — Niema żadnego.
 — Masz chyba w domu jakieś pewne miejsce.
 — Mam i rozmaici już tam siedzieli, ale z Aladżym była inna sprawa. Trzebaby z dziesięciu ludzi, aby go zawlec do piwnicy. Użyłby broni z pewnością, mogłoby kilku z nas życie przy tem utracić. A gdyby mi się nawet było udało rozbroić go i zamknąć, jak byłbym go sprowadził do Uskub?
 — Związać i na wóz wsadzić.
 — I dać się w drodze zamordować przez jego towarzyszy!
 — W takim razie posłałbym był do Uskub po wojsko.
 — To uszłoby jeszcze, ale w takim razie nie żyłbym już dzisiaj. Odjeżdżając, miotał Aladży najstraszniejsze groźby. Nazajutrz wyszedłem na pole. Z poblizkich zarośli padł strzał, ale niedobrze wymierzony, bo kula przeszła pomiędzy ciałem a ręką. O dwa cale dalej na prawo, a utkwiłaby mi w sercu.
 — Jak potem się zachowałeś?
 — Skoczyłem poza drzewo w pobliżu stojące i dobyłem pistoletu. Wtedy wyjechał Bybar z zarośli, na srokaczu, zaśmiał się do mnie szyderczo i zawołał, że dziś pokazał mi tylko, co mnie czeka. Obiecywał, że drugim razem lepiej wymierzy. Po tych groźbach znikł.
 — Czy spotkałeś go jeszcze kiedy?
 — Nie. Ale nie wychodzę z domu bez strzelby, bo za najbliższem spotkaniem zginie jeden z nas: ja albo on.
 — Więc strzeż się. To spotkanie może dzisiaj jeszcze nastąpić.