Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/209

—   195   —

 — Jak? Dziś jeszcze?
 — Wiem, że Aladży przybędą do Zbigancy dziś, albo jutro najpóźniej.
 — Święta Matko Boża! Trzeba się więc przygotować! Skąd wiesz o tem?
 Opowiedziałem mu o mojem spotkaniu i o walce z Aladżymi.
 — I żyjesz jeszcze — zapytał skamieniały ze zdumienia. — To cud, to wielki cud!
 — No, mnie się nie poszczęściło wyjść bez szkody, jak tobie. Zwichnąłem sobie nogę podczas walki i dlatego widzisz mnie w tych butach przed sobą.
 — Zwichnąłeś nogę? I umknąłeś im mimoto?
 — W istocie. Dowiedzieli się potem, że udaję się do Zbigancy i jadą, żeby się zemścić.
 — O biada! Pakujesz nam więc na kark tych zbójów.
 — Czy chcesz mnie za to pociągnąć do odpowiedzialności?
 — O nie! Co więcej, muszę cię bronić, ale jak się mam zabrać do tego? Pomyśl, że sam narażam się na śmierć.
 — Nie potrzebuję twojej obrony, jednak wyrządzę ci przykrość, bo będziesz musiał uwięzić jednego z tutejszych mieszkańców.
 — Kogo?
 — Rzeźnika Czuraka.
 — Panie, to niemożliwe!
 — A jednak kto wie. Najpierw przypatrz się tym paszportom. Poznasz z nich, że mam prawo żądać twojej pomocy, skoro mi się wyda potrzebną.
 Przeglądnąwszy legitymacye, oddał je z głębokim ukłonem i rzekł:
 — Effendim, słusznie przypuszczałem. Jesteś niewątpliwie mężem dostojnym, skoro stoisz pod opieką padyszacha, ale dla mnie to niedobre, bo muszę ci być we wszystkiem posłuszny, a z góry nie spodziewam się pomocy. Gdy jej tobie odmówię, zaskarżysz mnie i źle bę-