Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/210

—   196   —

dzie ze mną, a jeśli ci jej użyczę i spowoduję tem kłopoty mym przełożonym, to także czekają mnie nieprzyjemności. Mogę więc zrobić lub nie zrobić czegoś z całą swobodą, ale szkodę zawsze poniosę.
 — Nie troskaj się! Będę się starał tak działać, żebyś na żadną szkodę się nie naraził. Czy słyszałeś co o Szucie?
 — Rozumie się. To dowódca rozgałęzionej w całej okolicy bandy zbrodniarzy. Nikt go nie zna, nikt nie wie, gdzie on przebywa, ale on i jego ludzie są wszędzie.
 — Ja go szukam.
 — Ty? To jesteś chyba wyższym członkiem policyi i jeździsz tu jako tajny urzędnik.
 — Nie, nie jestem urzędnikiem. Mam z Szutem pomówić we własnej sprawie.
 — Nie odnajdziesz go nigdy.
 — Ja już jestem na tropie. Tu w Zbigancy mieszka jeden z jego zaufanych.
 — To nie może być, panie!
 — Jest całkiem pewne.
 — Mamy tu samych uczciwych ludzi.
 — Mylisz się prawdopodobnie.
 — Kogo podejrzewasz?
 — Znowu tego Czuraka.
 — Panie, uwierzę we wszystko, tylko nie w to!
 — Rzeźnik jest widocznie zręcznym obłudnikiem.
 — Nie, to człowiek poczciwy, a nawet mój przyjaciel.
 — W takim razie nie byłeś dość ostrożny w wyborze przyjaciół.
 — Daj dowody, effendi!
 — Dobrze. Przedtem jednak muszę od ciebie zażądać zupełnego milczenia. Czurak nie śmie naw et przeczuwać, że o nim z tobą mówiłem.
 — Zachowam milczenie.
 — Więc powiem ci coś na razie. Czy słyszałeś kiedy o Mibareku z Ostromdży?
 — Tak. Uchodzi za wielkiego świętego i ma nawet działać cuda.