Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/211

—   197   —

 — A ty w to wierzysz?
 — Nie, bo nie jestem muzułmanin.
 — To bardzo niebezpieczny złoczyńca. Zdaje się, że jest poddowódcą Szuta.
 — Panie, przerażasz mnie temi wiadomościami.
 — Ja zdemaskowałem tego Mibareka i kaza w Ostromdży uwięziła go na podstawie moich dowodów. Uciekł jednak z trzema innymi zbrodniarzami i obydwoma Aladżymi, którzy są jego wspólnikami. Znajdują się właśnie w drodze.
 — Niechaj nas zatem Bóg broni!
 — Szukają rzeźnika Czuraka.
 — Więc trwasz przy tem, że to zbrodniarz?
 — Tak. Ale nie żądam teraz od ciebie niczego, spodziewam się tylko, że mi nie będziesz stawiał żadnych przeszkód.
 — Ani mi się śni. Rozkazuj!
 — Nie może być, żeby wymienione osoby były już tutaj. Chciałbym to wiedzieć napewno.
 — Niema ich jeszcze. W przeciwnym razie musiałbym je był zobaczyć. Rzeźnik mieszka naprzeciwko, w tym domu, który widzisz przez okno. Nie było go także w domu, bo zaledwie przed godziną powrócił.
 — Czy mógłbyś go poprosić, żeby się do mnie potrudził, bo chcę z nim pogadać?
 — Jak każesz. Czy mam być obecnym przy rozmowie?
 — Nie.Żądam, tylko żebyś się ani słówkiem nie zdradził; bądź z nim taki grzeczny jak zawsze.
 Wyszedł, aby wyprawić posłańca, którego zobaczyłem potem, znikającego w domu rzeźnika. Byłem bardzo ciekaw pojawienia się jego. Przygotowałem się na to, że stanie przedemną człowiek służalczy, uprzejmy aż do przesady, opływający w pochlebstwa. Przypuszczałem, że to ukrywacz, a nie czynny członek bandytów.
 Dobyłem kopczy, którą odebrałem był gospodarzowi z Ismilan, Dezelimowi, i przypiąłem ją z przodu do fezu, odwinąwszy przedtem zieloną chustę turbanową. To samo zrobił Halef ze swoją kopczą.