Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/213

—   199   —

mnie boli i stać nie mogę, a krępowałoby mnie to, gdybym ja siedział, podczas gdy ty jesteś uprzejmy.
 Teraz zajął miejsce. Mimo że mu się bystro przypatrywałem, nie zdołałem odkryć niczego, co mogłoby wywołać u mnie podejrzenie. Był to pewien siebie Skipetar, zaproszony przez obcego i czekający na powód tego kroku. Nie wyglądał bynajmniej na obłudnika, człowieka podstępnego i skrytego.
 — Czy znasz to? — spytałem, wskazując na kopczę.
 — Nie. — odpowiedział.
 Tego się spodziewałem. Bał się przedemną, jako obcym, wydać z tem zaraz po pierwszem pytaniu.
 — Przypatrz się dobrze tej spince!
 Spojrzał na nią wzrokiem obojętnym i odpowiedział po namyśle:
 — Ba! Spinka! Czy dla niej kazałeś mnie wezwać?
 — Tak — odrzekłem bez ogródek.
 — Kupczę końmi i bydłem, a nie spinkami — brzmiała jego odpowiedź.
 — Wiedziałem dobrze o tem. Temi spinkami nie handluje się zresztą. Przybyłem, by ci przynieść pozdrowienie.
 — Od kogo? — zapytał chłodno.
 — Od Dezelima gospodarza z Ismilan i od jego brata.
 Na to oczy jego nabrały wyrazu przyjaznego, z oblicza zaś znikła dawna surowa powaga.
 — Czy znasz ich? — spytał.
 — Bardzo dobrze. Oczywiście muszę ich znać.
 — Oczywiście? Jakto?
 — Bo jesteśmy braćmi.
 — Skąd przybywasz?
 — Ze Stambułu. Jestem wysłannikiem Usty, o którym chyba słyszałeś.
 — Tak. Do kogo cię posłał?
 — Do Szuta.
 — Czy go wynajdziesz?
 — Spróbuję.