Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/215

—   201   —

 — To wolno mi powiedzieć tylko przed Szutem.
 — Umiesz więc także milczeć. Hm! Co ja zrobię?
 Wstał i przeszedł się w zamyśleniu tam i nazad po izbie, a potem spytał:
 — Czy to rzecz osobista, czy interes?
 — Interes, który może przynieść bardzo dużo.
 Oczy jego zabłysły pożądliwie.
 — A czego odemnie oczekujesz?
 — Że zaprowadzisz mnie do derekulibe.
 — Czy spodziewasz się zastać tam Szuta?
 — Mam nadzieję.
 — Mogę ci powiedzieć w zaufaniu, że będzie tam czekał, skoro cię oznajmię. Potrwa to tylko małą godzinkę. Czy masz na tyle cierpliwości?
 — Jeśli tak być musi, to zaczekam.
 Zależało mi oczywiście na tem, żeby wyprzedzić Mibareka. Gdyby zjawił się przedtem, byłoby po mnie.
 — Ja się pośpieszę — zapewniał, a rzuciwszy badawcze spojrzenie na mych towarzyszy, dodał:
 — Kto są ci ludzie?
 — To moi przyjaciele i towarzysze.
 — Czy w tej samej sprawie tu przybyli?
 Potwierdziłem to, on zaś pytał w dalszym ciągu:
 — Czy i oni chcą Szuta zobaczyć?
 — To nie jest konieczne. Wystarczy, gdy ja sam z nim pomówię.
 Lekki, nieokreślony uśmiech przemknął mu się po twarzy. Podkręcił długiego wąsa, przebiegł po nich jeszcze raz badawczym wzrokiem i odrzekł:
 — Muszą pójść razem. Szut zechce ich pewnie także przyjąć, skoro z tobą przyjechali.
 — To mi także na rękę.
 — Ale, panie, widzę, że masz na nogach buty chorego. Co ci w nogi?
 — Zraniłem sobie nogę podczas jazdy i nie mogę chodzić.
 — A jakże udasz się ze mną do derekulibe?
 — Konno.