Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/220

—   206   —

 To był zapewne drugi ciemny przedział, o którym wspominał gospodarz. Wydało mi się, że tam teraz paliło się światło.
 Wpadło mi w oko, że na dachu chaty znajdowało się coś w rodzaju sztachet, przez które nie podobna był zobaczyć dolnej części rozpadliny. Mogło się tam pomieścić kilka osób.
 Rzeźnik powrócił.
 — Panie! — rzekł — Szut żąda, żebyście broń odłożyli.
 — Tego nie uczynimy.
 — Ależ, czemu nie? Szut jest sam!
 — My się też nie boimy bynajmniej, zatrzymujemy broń tylko z przyzwyczajenia.
 — Ale Szut nie ścierpi, żeby przed nim stał ktoś z bronią w ręku.
 — Ach! Rzeczywiście?
 — Nie. Nigdy!
 — A przecież ty tam byłeś przed chwilą, pomimo że masz nóż i dwa pistolety przy sobie.
 Zmieszał się, ale mimo to odpowiedział:
 — To co innego. Ja jestem najbliższym z jego zaufanych.
 — W takim razie skończyliśmy ze sobą — odrzekłem stanowczo. — Halefie, wracamy!
 Osko i Omar ujęli już za nosze, gdy rzeźnik znowu rozpoczął układy:
 — Panie, jesteś strasznie uparty! Spytam jeszcze raz.
 Wstąpił do środka i powrócił z wiadomością, że wolno nam wejść. Nie wysiadłem z lektyki, lecz kazałem się wnieść do chaty. Halef musiał zaglądnąć przez drugie drzwi i doniósł mi szeptem:
 — Tam jest tylko jeden nieuzbrojony człowiek, z całkiem czarną twarzą.
 — Czy są tam drzwi?
 — Nie.
 Pomimo że drugie drzwi były wązkie i nizkie, wniesiono lektykę do środka. Przy świetle latarni zobaczyłem,