Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/230

—   214   —

 — Teraz: „raz!“
 Huknął strzał. Nad nami krzyknął ktoś z przerażenia i bolu.
 — Allah! Oni strzelają!
 To nie był głos rzeźnika, lecz tego drugiego, który siedział na części powały, złożonej z okrąglaków. Zwróciłem wylot lufy tam, gdzie się okrąglaki stykały. Tu kula nie musiała przebijać się przez grube drzewo, lecz przez stykające się brzegi.
 — „Dwa!“
 Zabrzmiał drugi wystrzał z rusznicy, tak silny w tem zamkniętem miejscu jak strzał armatni.
 — O Allah, Allah! — krzyknął trafiony. — Jestem raniony! Zginąłem!
 Rzeźnik nic nie powiedział. Usłyszałem tylko jego okrzyk boleści, a zresztą ani słowa. Dał się słyszeć cichy jęk.
 — Osko, czy ci za ciężko? — spytałem.
 — Tak, coraz ciężej.
 — To wypocznijmy! Mamy czas.
 Gdy usiadłem znowu na ziemi, a obok mnie towarzysze, rzekł Halef:
 — Tak, zihdi, to istotnie prośba, której się oprzeć nie można. Czy trafiłeś?
 — Dwukrotnie. Rzeźnik, jak się zdaje, nie żyje. Kula przeszyła mu prawdopodobnie mięśnie „sławetnego siedzenia“. Drugi tylko zraniony.
 — Kto to mógł być?
 — Prawdopodobnie dozorca więzień. Gdyby to był kto inny, poznałbym go po głosie. On jednak mówił wogóle tak mało, że nie mogę sobie głosu jego przypomnieć.
 — Sądzisz więc, że tam się już nikt nie ustawi.
 — Trzeci nie popełni już tego głupstwa, bo przypłaciłby to życiem.
 — Ale jak wieko otworzymy? To główna sprawa.
 — Odstrzelę żelazne okucie. Wystarczy kilka dobrych strzałów w końce, którymi trzyma się drzewa. Nabiję dwoma kulami, to nie wytrzyma z pewnością.