Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/24

—   14   —

czywiście są na górze, to się będą bronili; zaczekaj lepiej do jutra, aż dzień nastanie.
 — Mogą uciec do tego czasu. Zdaje się zresztą, że są tu ludzie, którzy gotowi ostrzec złodziei.
 — Tego nikt nie uczyni. Ja sam się o to postaram, żeby się nikt tej nocy do ruiny nie zbliżał.
 — Zarządź lepiej to, żebyśmy mogli wyruszyć wcześniej i wydaj rozkaz, żeby przyniesiono latarnie.
 — Panie, odstąp od tego przedsięwzięcia!
 — Nie! Jeśli ociągasz się ze spełnieniem swego obowiązku, to zostań w domu. Znajdę innych ludzi, godniejszych urzędu kodży baszy.
 To poskutkowało. Zachwiał jeszcze kilka razy głową, ale powiedział:
 — Nie wolno ci mnie nie uznawać. Baczę tylko na twe własne dobro i nie życzę sobie, byś się na niebezpieczeństwo narażał.
 — Nie troszcz się o mnie! Sam dbam o moje dobro.
 — Czy weźmiemy z sobą Mibareka?
 — Tak. On nas poprowadzi.
 — Więc pozwól, że się postaram o broń i oświetlenie.
 Udał się do domu.
 Wielu ludzi pośpieszyło do domów, jak przypuszczałem, po pochodnie itp., aby potem nam towarzyszyć. Ibarek, który cicho przysłuchiwał się rozprawie, spytał mnie teraz:
 — Effendi, czy przewidujesz, że istotnie złowimy tych trzech opryszków?
 — Nie ulega wątpliwości.
 — I że odzyskam moją własność?
 — Jestem tego pewien.
 — Panie, ja ciebie pojąć nie mogę! Zdaje się, że wiesz wszystko. Pójdę oczywiście z ochotą na górę do ruiny.
 — A cóż powiesz o pustelniku? Wielbiłeś go, chociaż go się obawiałeś. Już wówczas, kiedy go opisywałeś, przeczuwałem, że to opryszek. Złodzieje twego mienia znajdują się u niego.