Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/247

—   229   —

 — Nie. Ojciec jego przybył do Zbigancy z Oroszi, stolicy Miriditów.
 — Dlaczego w takim razie kłopoczesz się jego śmiercią? Czy Miridici pozostają pod władzą padyszacha?
 — Nie, to są wolni Arnauci.
 — Czy wiadomo ci także o tem, że sądzą się sami między sobą i to wedle starych praw Lek Dukadżinits?
 — Naturalnie.
 — Odpędź więc od siebie troskę o śmierć rzeźnika! Czy mu zadałem śmierć prawnie, czy nieprawnie, to oczywiście obojętne tym ludziom; podpadam prawu o zemście krwi i krewni jego będą się starali wykonać ją na mnie. Ty z tem nic nie masz do czynienia.
 — Ach! — odetchnął głęboko. — Jestem z tego bardzo zadowolony.
 — W takim razie zgoda między nami. Ale jest tam jeszcze jeden martwy.
 — Kto taki?
 — Dozorca więzień z Edreneh, który wypuścił więźnia i umknął razem z nim. I ten go teraz zabił. Przy tych trupach znajdziesz także starego Mibareka, któremu kulą łokieć strzaskałem.
 — Jego także? Panie, tyś człowiek straszny!
 — Przeciwnie, jestem bardzo dobry, ale w obecnem położeniu nie mogłem postąpić inaczej.
 — Jakże przyszło do tego?
 — Przysiądź się do nas; opowiem ci o tem.
 Usiadł, a ja zacząłem sprawozdanie, które składałem ile możności wyczerpująco, gdyż było na to dość czasu. Wyjaśniłem mu także, dlaczego ścigamy Baruda el Amazat. Zrozumiał więc nasze zamiary i to ułatwiło mu poznanie, z jakimi to łotrami mamy sprawę. Gdy zamilkłem, strapił się bardzo.
 — Czy można coś takiego uważać za prawdopodobne? Jesteście jako pancerni kalifa Haruna al Raszyda, którzy objeżdżali cały kraj, aby karać złych, a dobrych nagradzać.
 — O, nie jesteśmy bynajmniej tak wysoko poło-