Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/250

—   232   —

szym nieprzyjaciołom. Nie uczyniłem tego, by ci się nie naprzykrzać, oraz dlatego że wiedziałem, iż sami oddalimy od siebie grożące niebezpieczeństwo. Tak samo i w dalszym ciągu obędziemy się bez cudzej rady i poparcia. Wszak to przez ciebie znaleźliśmy się w tak krytycznem położeniu.
 — Jakto? — zapytał.
 — Bo zapewniłeś nas, że nikt obcy nie przyjechał do rzeźnika, a tymczasem oni byli tu już przed nami.
 — Nie wiedziałem o tem, bo do wsi nie przybyli. Czurak spotkał się z nimi zapewne na polu. Powiedziałem ci przecież, że wrócił do domu na koniu. Widział się tam z nimi i umówił.
 — To prawdopodobne. Nie opuszczam więc dzisiaj Zbigancy i przenocuję u ciebie. Co poczniesz z owymi trzema, których zamknęliśmy w leśnej chacie?
 Poskrobał się znów za uchem.
 — Panie daj mi z tem wszystkiem pokój!
 — Niestety, trudno. Nie mogą przecież tam zostać. Żądam, żebyś wieczorem jeszcze pojmał Mibareka. Trupa można ostatecznie stamtąd nie ruszać.
 — Ale co ja z nim zrobię?
 — Zamkniesz go tu, dopóki nie odstawimy go jutro do Uskub.
 — Wszystkie dobre duchy, polecam się wam! Aladży przypuszczą szturm do mego domu!
 — My pomożemy ci w obronie.
 — A potem wywrą na mnie zemstę!
 — Coza tchórzostwo!
 — Tak, zapewne! Wam nic nie grozi. Pojedziecie i nie wrócicie już więcej. A na mnie spadnie potem cała burza.
 — Aladży nic ci nie zaszkodzą, gdyż zaprowadzimy ich jutro także do Uskub, razem z Manachem el Barsza i z Hamdem el Amazat w dodatku.
 — Czy masz ich już w ręku?
 — Nie, ale zaraz ich schwytamy.
 — Jak?