Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/251

—   233   —

 — Przy pomocy mieszkańców Zbigancy, których zwołamy, aby przeciwko nim wyruszyć.
 — Oni się od tego wyproszą!
 — Bynajmniej. Czy nie widziałeś, że jestem pod opieką wielkorządcy?
 — Jesteś niestety.
 — Masz więc słuchać mojego nakazu. Jeśli się będziesz wzbraniał, oskarżę cię w Uskub.
 — Panie, czy chcesz mnie unieszczęśliwić?
 — Nie, pragnę tylko nakłonić cię do spełnienia powinności. Ci czterej rozbójnicy czekają tam na skraju zarośli. Nic łatwiejszego jak pojmać ich i uwięzić.
 — O, mylisz się. Będą się bronić.
 — Cóż to szkodzi?
 Tak szeroko otworzył osłupiałe oczy, że Halef zaśmiał się głośno.
 — Pytasz, co szkodzi? Może nie? — zawołał kiaja. — Nic nie szkodzi, że nas zabiją? Przeciwnie, ja nie znam większej szkody nad utratę życia.
 — Ja także prawie tak sądzę. Należy jednak tak się wziąć do rzeczy, żeby wcale do tego nie doszło.
 — Co począć?
 — Pouczę o tem ludzi, skoro się zejdą.
 — Nikt nie przyjdzie, gdy podam przyczynę wezwania.
 — Tego ci właśnie nie wolno. Przyznasz, że według ustawy masz prawo i obowiązek powołać w takim wypadku do pomocy całą zdolną do walki ludność.
 — Tak, przysługuje mi to prawo.
 — A oni muszą ci być posłuszni.
 — Bezwarunkowo.
 — A zatem zapowiesz im, żeby się tu w twej pierwszej izbie stawili — z bronią w ręku. Gdy się wszyscy zgromadzą, przedstawię im sam cel wyprawy. Przemówię do nich w ten sposób, że będą dumni z wyruszenia przeciwko tym złoczyńcom.
 — W to nie wierzę.
 — Napewno.