Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/253

—   235   —

 — Niechaj policyant powie ludziom, że dostaną arpa suju i raki do tego, jeśli uczynią rzeczywiście to, czego się od nich żąda.
 — Na to podniósł policyant kij jak do przysięgi i zawołał:
 — Panie, dobroć twoja jest wielka, a my będziemy bić się i walczyć jak na wyprawie przeciwko niewiernym.
 — Więc wiesz już, o co chodzi?
 — Tak, kiaja, mój pan i władca uznał mnie godnym zaufania i wyjawił mi.
 — Ale ty nic o tem nie wspomnisz?
 — Ani słowa! Usta moje będą jako księga o siedmiu pieczęciach, w której kartek przewracać nie można i jako żelazna skrzynia, od której klucz się zagubił.
 — Radzę ci, żeby tak było. A teraz śpiesz się!
 — Polecę, jako myśl, która ziemię obiega w sekundzie!
 Obrócił się i wyszedł za drzwi krokiem miarowym i pełnym godności.
 — Tu jeszcze się to nie zdarzyło — rzekł gospodarz. — Nikt nie ugaszcza wszystkich ze wsi, a już najmniej ktoś obcy. Panie, długo was będą sławić, a imię wasze zapamiętają na całe życie.
 — Ile piwo będzie kosztować?
 — Pięćdziesiąt piastrów.
 — A ilu ludzi się zbierze?
 — Około dwudziestu.
 — A ile się tu płaci za tłuste koźlę?
 — U nas są tańsze o wiele niż w Stambule, albo Edreneh, skąd właśnie przybywasz. Zapłacisz piętnaście piastrów.
 — Możesz zatem ludziom oświadczyć, że, jeśli będą waleczni, upieką sobie na mój koszt na twym dziedzińcu dwa koźlęta na rożnie.
 — Panie, ściągasz błogosławieństwo wsi na swą głowę! Ludzie będą...
 — No, dobrze! — przerwałem mu. — Ty sam masz