Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/259

—   241   —

 W wyrazie jego twarzy był rys, który zniewalał mnie do wniosku, że jest w grze małe oszustwo. Był to prawdopodobnie człowiek uczciwy, ale teraz ukrywał przed nami coś, co było w ścisłym związku z rozpoczętą tak pięknie wyprawą.
 — A jeśli nie będą mieli szczęścia — rzekł — to co potem?
 — To nie schwytamy łajdaków.
 — Ja mam piwo na myśli.
 — To się i tak wypije.
 — A koźlęta?
 — Zje się je także.
 — Mówisz jak mędrzec, panie, bo jeśli Aladżych niema, to nie pomoże i największa odwaga.
 — Już marszałek się o to postara, żeby odeszli. Jego muzyka wezwie ich do tego. A może ostrzegł ich już przedtem?
 — Ostrzegł? Jak to rozumiesz?
 — No, mógł pobiec do nich, aby im z całą prostotą donieść, że daremnie czekają na nas, bo znajdujemy się już u ciebie.
 Spojrzał na mnie badawczo, czy nie żartuję.
 — Effendi, co też ty przypuszczasz!
 — Coś możliwego i nawet bardzo prawdopodobnego. Przy tej sposobności mógł im także powiedzieć, żeby zeszli z drogi cokolwiek, bo musi teraz zwołać walecznych na wyprawę przeciwko nim.
 — Tego chyba nie uczynił. To byłoby wbrew jego powinności.
 — Gdybyś mu to jednak nakazał?
 Poczerwieniał, popatrzył na bok i poskarżył się głosem niepewnym:
 — Posądzasz mnie o coś takiego?
 — Wyglądasz mi tak niezmiernie chytrze. Zniknęła obawa o twych bohaterów, a pierwszy z nich nadszedł tak późno, że istotnie podejrzewam, iż twój cabtie zrobił sobie małą przechadzkę do zarośli. Nie chcę jednak robić ci zarzutu z powodu troskliwości o mieszkańców, twej opiece