Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/264

—   246   —

 Pochwyciłem go za ramię i potrząsłem nim.
 — Człowiecze, przyjdźże do siebie! Zesztywniałeś całkiem ze strachu!
 — To na mnie było?
 — Nie, na mnie.
 — Myślałem, bo — bo wam dopomagałem, że mnie chcieli zamordować.
 — Nie, twoje drogie życie nie było w niebezpieczeństwie, lecz moje. Ale zamknij okiennicę; nie dawajmy nikomu sposobności do ponownego mierzenia do nas.
 Chwiał się, wykonując to polecenie. Tchórzem nie był z pewnością, ale szybkość, z jaką się działo to wszystko, pozbawiła go przytomności umysłu. Zamknąwszy okiennice, opadł z powrotem na krzesło, ja zaś zapaliłem znów fajkę.
 — Ty palisz, effendi? — spytał zdumiony — A ci tam walczą na dworze!
 — Czyż zdolny jestem pomóc im? Gdybyś był zuch, pośpieszyłbyś za nimi.
 — Dziękuję. To mnie nic nie obchodzi.
 — A więc pal także!
 — Cały się jeszcze trzęsę. Ta stara rusznica grzmiała jak armata.
 — Tak, ma rzeczywiście bas trochę mocny, ta poczciwa matrona. Nabijmy zaraz. Widziałeś, jak to jest dobrze. Gdyby nie była nabita, nie wyglądałbym obecnie zbyt ponętnie.
 — Miałbyś był przecież ten sztuciec!
 — Ty trzymałeś go w ręku, podczas gdy ona leżała mi wygodnie do strzału. Nie wiem zresztą, czy kula ze sztućca wywołałaby tak samo silny skutek.
 — Strzelałeś przecież do mordercy!
 — Nie. Nie widziałem go ani odrobiny, tylko wylot jego strzelby. Mierzył do mnie wprost w czoło. Nie było nic innego do zrobienia, jak podrzucić strzałem jego lufę i to mi się udało.
 Na dziedzińcu powstało między kobietami i dziećmi wielkie zaniepokojenie. Słyszano strzały i widziano ludzi,