Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/266

—   248   —

 — To było rzeczywiście przeciwko nam planowane. Siedziałeś doskonale pod strzał. Te łotry to spostrzegły i postanowiły cię zdmuchnąć. Ponieważ zaś Manach pragnął przekonać się, co trwardsze: twoja głowa, czy kula, otrzymał polecenie ciebie zastrzelić. Przedsięwzięli z pewnością próbę zamordowania ciebie; nie wątp o tem.
 — Prawdopodobne to w każdym razie.
 — A więc dalej! Zeskoczyłem czemprędzej i spadłem na coś wązkiego, a długiego tak, że upadłem. Była to niewątpliwie strzelba, która jeszcze tam leży.
 — Wytrącił mu ją pewnie z ręki mój wystrzał. Uderzenie strzelby powaliło go.
 — W każdym razie stracił zmysły na chwilę, bo nie byłby został na ziemi do mego przyjścia. Zerwałem się natychmiast i popędziłem za nim. Gdy przebiegał koło bramy, poznałem go i zawołałem na was.
 — Ja go także poznałem.
 — Gnał jak piorun, lecz ja następowałem mu na pięty. Wtem potknął się i upadł. Byłem tak blizko niego, że nie mogłem się dość rychło zatrzymać i runąłem przez niego. Skorzystał z tego, wstał i dalej uciekał.
 — To było głupie. Mógł się rzucić na ciebie.
 — Pewnie. Łotry niezręczne!
 — A kto wystrzelił?
 — Ja. Podnosząc się z ziemi, dobyłem pistoletu i strzeliłem do niego. Ale byłem także głupi, bo strzelałem potem w biegu. Gdybym był stanął i zmierzył spokojnie, byłbym go trafił z pewnością, bo moje pistolety niosą daleko. Już mi się to nigdy nie zdarzy.
 Nadszedł Omar z przyborami do opatrunku.
 — Tam pod oknem leży strzelba Manacha — rzekł doń Halef. — Przynieś ją tutaj!
 — Ale ja także chcę słyszeć twoje opowiadanie.
 — Zaczekam.
 Gdy Omar wrócił ze strzelbą, pokazało się, że Manach dostał potężny policzek, bo kolba była pęknięta. Na wylocie zostały wyraźne znaki, gdzie uderzyły moje kule.