Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/280

—   262   —

 — Nieznane nam były wszystkie drogi, które przebyliśmy w tym kraju, a jednak zawsze jechaliśmy dobrze.
 — Więc nie życzysz sobie przewodnika?
 — Nie.
 — No to przepraszam. Sądziłem, że ci wyświadczę przysługę.
 Chciał się odwrócić. To nie wyglądało tak, jak gdyby obcy dał mu jakieś pilne zlecenie. Dlatego badałem dalej:
 — Kto jest ten, o którym mówisz?
 — To oczywiście towarzystwo nie dla was. To ubogi krawiec, nawet bez stałego miejsca zamieszkania.
 — Jak się nazywa?
 — Afrit.
 — To nie zgadza się z jego postacią. Na imię mu: „Olbrzym“, a powinienby się Karłem nazywać.
 — On nie odpowiada za swoje imię, bo zawdzięcza je swojemu ojcu. Może to był także taki mały i pragnął, żeby syn był większy.
 — Czy stąd pochodzi?
 — Nikt nie wie, gdzie się urodził. Znają go wszędzie tylko jako krawca wędrownego. Gdzie dostanie zajęcie, tam zajeżdża i pozostaje, dopóki nie skończy roboty. Zadowala się wiktem i drobną zapłatą.
 — Czy jest uczciwy?
 — W wysokim stopniu. Stał się nawet przysłowiem dla swej bezinteresowności. „Uczciwy jak wędrowny krawiec“, mówi się zwykle.
 — Skąd dziś przybywa?
 — Ze Sletowa, położonego na północ od nas.
 — A dokąd zdąża?
 — Do Uskub i dalej. Ponieważ ty także tam się udajesz, myślałem, że dobrze zrobię, jeśli ci go polecę. Gościńcem musisz daleko kołować, a drogę prostą dość trudno znaleźć.
 — Czy mówiłeś z nim już o nas?
 — Nie, panie. On nie wie wcale, że tu są obcy.