Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/282

—   264   —

 Ach! To była przecież miejscowość, o której wspomniał mi umierający dozorca więzień, że tam znajduje się szukany przezemnie Karanorman-chan. Spotkanie z tym biedakiem mogło mi przynieść wielką korzyść.
 — Czy cię tam znają? — spytałem.
 — Bardzo dobrze; bywam tam często.
 — A kiedy znów tam wracasz?
 — Teraz właśnie. Jadę do domu przez Uskub i Kakandelen.
 — Aby tam kogoś odwiedzić?
 — Nie, tam mieszka cudowny lekarz, którego pomocy potrzebuję, bo jestem chory.
 — Czy nie wolałbyś poradzić się prawdziwego lekarza?
 — Zrobiłem to, ale daremnie. Cudotwórca sprawił mi już wielką ulgę.
 — Na co cierpisz?
 — Mówią, że mam kamienie w wątrobie.
 Wyglądał całkiem tak, jak gdyby mu dolegały wielkie cierpienia wewnętrzne. Żałowałem go bardzo rzeczywiście.
 — Kiedy stąd wyruszasz?
 — Jutro rano.
 — Do Uskub?
 — Nie całkiem. Za daleko, by tam w jednym dniu dojechać.
 — Czy jest po drodze jaka dobra oberża?
 — O, nawet kilka.
 — Czy weźmiesz nas ze sobą?
 — Jakże mógłbym jechać razem z wami! Ja nie umiem wcale mówić z takimi panami.
 — No, mówisz teraz tak ze mną, że mi się bardzo podobasz. Jeśli ci to na rękę, to pojedziemy razem, a ja wynagrodzę ci twe przewodnictwo.
 — Nie mów tak! To zaszczyt dla mnie być z wami, a w kilku lepiej się jedzie, niż samemu. Jeśli więc każesz, przyłączę się do was.
 Na tem załatwiliśmy sprawę i obcy usiadł znowu na swojem miejscu. Następnie życzył nam dobrej nocy