Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/300

—   282   —

 — Tak, panie.
 — Kto ją mógł złamać?
 — Jakieś zwierzą.
 — Musiałoby to być duże zwierzą i ślad jego byłby widoczny.
 — Trawa znów się podniosła tak, że ślad już znikł.
 — W takim razie byłyby gałązki zostały złamane przed wielu godzinami, a płaszczyzna w złamaniu byłaby już zaschnęła. Tymczasem jest tak wilgotna i świeża, że od jej powstania może zaledwie kwadrans upłynął.
 — Co nas to obchodzi, kto spowodował złamanie? Czemu zajmujesz się tem tak bardzo?
 — Bo to mi opowiada całą historyę.
 — Historyę? Zihdi, ja wiem, że umiesz czytać w śladach, jak nikt na świecie. Wpadliśmy tylko na trop Miridita, ale czy mamy zaprzątać sobie głową temi gałązkami?
 Krawiec przystanął z boku i przypatrywał mi się pozornie spokojnym wzrokiem. Tylko jeden kącik ust był z lekka otwarty, co twarzy nadawało ledwie dostrzegalnego wyrazu tajonego szyderstwa.
 — Jeśli ty tego nie wiesz — rzekłem — to może nasz przewodnik Afrit będzie bystrzejszy od ciebie i powie nam, o czem świadczy ta gałązka.
 Krawiec przybrał zaraz miną zdumienia i odpowiedział:
 — Panie, ja nic nie wiem, nic nie przeczuwam, a i ty z pewnością nie rozumiesz znaczenia tej gałązki, jeśli ona wogóle posiada jakie znaczenie.
 — Owszem.
 — Tak. Głosi znikomość wszystkiego, co ziemskie. Wczoraj jeszcze zieleniła się, a dzisiaj musi więdnąć i usychać.
 — A zarazem przestrzega, że i ja ofiarowany już jestem na śmierć.
 — Jakto? Nie pojmują tego.
 — No, jestem przekonany, że to Miridit ją nadłamał.
 — Czemu?