Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/303

—   285   —

 — Także nie, bo ślady mogliby zatrzeć inni ludzie, którzy by tędy przed nami przechodzili, a wówczas nie dałoby się rozróżnić śladów Miridita. Uważał więc te znaki za konieczne. Ale to dla mnie zawsze nie jest rzeczą główną.
 — Masz więc jeszcze coś więcej?
 — Tak, a ty mnie zrozumiałeś fałszywie. On nie chce tymi znakami wskazać, jak sam jechał, lecz jak Suef powinien nas prowadzić.
 — Czy to nie wszystko jedno?
 — Wcale nie. Jestem pewien, że znaki te odłączą się wkrótce od jego tropu.
 — Allah! Coza głowa z ciebie, panie? — zawołał.
 Było to zdumienie nieobłudne. Trafiłem więc widocznie w sedno i odrzekłem:
 — Moja głowa nie jest lepsza od twojej. Ja tylko rozważam to sobie dokładnie. Widzę w duchu Miridita, czekającego tu na nas i nas nadjeżdżających pod przewodnictwem zdrajcy Suefa. Jeśli pierwszy z nich postanowił mnie zabić, to musi się na mnie zaczaić. Będzie więc siedział gdzieś z boku w zaroślach, a w tym celu musi zboczyć z poprzedniej drogi. Czy to uznajesz?
 — O tak!
 — Musi więc wpierw dać znak, żeby Suef nie szedł od tej chwili za jego tropem. Ten znak znajdziemy niebawem. Teraz jedźmy dalej!
 Gdy przynagliliśmy konie do ruchu, rzekł krawiec:
 — Jestem ogromnie ciekawy, czy masz słuszność.
 — A ja jestem pewny, że się nie mylę. Wiem bardzo dobrze, że na razie zbyteczna wszelka obawa. Dopiero, gdy się oba kierunki rozejdą, nastąpi napad. I tak jak ci udowodniłem, że z gałązek wyczytałem wszystkie myśli i zamiary Miridita i Suefa, tak samo wiem już więcej rzeczy oddawna, niż ty przypuszczasz i możesz się domyślić. Szut nie jest dla mnie bynajmniej niebezpieczny.
 Przejechaliśmy jeszcze obok kilku złamanych gałą-