Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/304

—   286   —

zek. Zwróciłem na nie uwagą krawca i wykazałem mu, że koń Miridita trzymał się zawsze linii krzaków.
 Dostaliśmy się następnie do miejsca, które mu przepowiedziałem. Trop konia skręcał na lewo, a znaki na dwu przeciwległych krzakach wskazywały naprzód.
 — Patrz, oto miejsce, które miałem na myśli — powiedziałem. — Miridit zjechał na lewo, aby wyszukać miejsce do zasadzki, Suef natomiast ma nas dalej prowadzić między tymi krzakami. Czy nie jesteś tego samego zdania?
 — Panie, ja ci odpowiedzieć nie mogę. Myśli twe są zbyt wysokie.
 — Wyjaśniłem ci przecież wszystko dokładnie.
 — Tak, ale mimoto nie mogę iść za tobą we wnioskach. Sądzę, że się mylisz.
 — Ja się nie mylę.
 — Cóż uczynisz?
 — Najpierw kazałbym tego Suefa na tom miejscu tak wybatożyć, żeby wstać nie zdołał.
 — Słusznieby go to spotkało! Niestety niema go.
 — Jest za nami z pewnością. Mam wielką ochotę zaczekać na niego.
 — To słuszne, panie!
 — Czy sądzisz, że sto batów wystarczy?
 — Nie. Skoro ci w ręce wpadnie, każesz go na śmierć zaćwiczyć, bo zdrajca zawsze gorszy od sprawcy.
 — Całkiem słusznie, ale pięćdziesiąt dość.
 — To byłaby nadzwyczajna łagodność i łaska z twej strony, panie.
 — Zapamiętaj sobie swoje słowa i nie proś mnie potem o łaskę dla niego. Ale o tem później. Obecnie mamy teraźniejszość przed sobą.
 — Tak, zihdi, nie możemy tu przecież pozostać! — napominał Halef. — Może ten Miridit siedzi tu gdzieś niedaleko.
 — Tego się nie obawiam. Pojedziemy dalej, ale nie w tym samym zupełnie kierunku, jaki podają gałązki, lecz cokolwiek na prawo. W ten sposób zdobędziemy