Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/311

—   291   —

 Miridit odwrócił się w siodle i dostrzegł mnie w oddaleniu piętnastu kroków od siebie.
 — Mnie szukasz? — zapytałem.
 Zdarł ku mnie konia, podniósł znów strzelbę i odpowiedział:
 — Tak, ciebie szejtanie! Czy znasz mnie?
 Skinąłem tylko głową na potwierdzenie.
 — Zamordowałeś mi brata! Podpadłeś zemście krwi. Niechcę cię zastrzelić skrytobójczo i z tyłu, lecz jak mąż, z przodu!
 — Nie strzelaj, bo nas wszystkich się kula nie ima!
 — Zobaczę! Ruszaj do dżehenny!
 Pociągnął za cyngiel, kapsla trzasnęła, ale strzał nie padł.
 — A widzisz! — zaśmiałem się. — Ostrzegałem cię, a teraz jesteś moim!
 Podniosłem rusznicę jakby do strzału. Wtem wyrwał on z za pasa topór hajduczy i wrzasnął wściekle:
 — Jeszcze nie! Jeśli kula nie chwyta, to cię topór dosięgnie!
 Okręcił siekierą do koła głowy i rzucił nią w moją głowę. Z tak małego oddalenia musiałaby mi czaszkę rozłupać, gdybym tylko o włos fałszywie cios odparł.
 Przez chwilę, przez małą tylko chwileczkę, słyszałem świst toporu. Był przeraźliwy. Szeroko otwartemi oczyma uchwyciłem ruch ręki Miridita. Wyprężyłem się w siodle, trzymając rusznicę oboma rękoma. Potem pchnąłem ją błyskawicznie szybko ku górze, topór ugodził w lufę i odleciał. Byłby mnie trafił w samo czoło.
 Miridit wypuścił z lewej ręki cugle ze zdumienia. Nie miał przy sobie innej broni prócz pistoletów, a tych ja się nie obawiałem.
 — Widzisz, że gardzę także twoim toporem! — zawołałem doń. — Teraz dosięgnie ciebie moja zemsta. Uważaj!
 Złożyłem się do niego ze strzelby, a to przywróciło mu ruchy. Pochwycił cugle, szarpnął konia wstecz i pognał równiną zupełnie tak, jak się spodziewałem