Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/315

—   295   —

 — Czy nie żyje? — zapytał Halef, przybywszy.
 — Nie wiem. Popatrz się!
 Zeskoczył i zbadał leżącego.
 — Panie, on śpi tylko troszeczkę. Masz tutaj jego czakan.
 Halef podał mi przepyszną broń, którą był podniósł poprzednio. Uwity trzonek pokrywała gęsto perłowa skóra rybia; topór sam był starej, wspaniale cyzelowanej roboty. Na jednej stronie był napis: „Li ma ak kelimet — mam słowo dla ciebie“, na drugiej zaś: „Awasi chatrak — na zdrowie, żegnaj“. Artysta, który to wykonał, miał cokolwiek kolczasty charakter.
Skan zawiera grafikę.  — No, Halefie i cóż Rih?
 Hadżi zaczerpnął głęboko powietrza i odrzekł z błyszczącemi oczyma głosem, pełnym zachwytu:
 — Cóż mam rzec, zihdi! Powiedziałeś mu tajemnicę?
 — Tak.
 — Wyobrażałem sobie. Leciał najpierw jak strzała, a potem jak myśl. Z daleka wyglądało, jak gdyby się składał tylko z tułowia, nogi zniknęły. Zaledwie pomyślałem, był już tam koło zarośli. A popatrz na niego, jak stoi! Czy jest na nim choć kropla potu?
 — Nie.
 — Albo płatek piany na pysku?
 — Także nie.