Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/318

—   298   —

 Nie chcąc hadżemu, który już się rozpędził, pozwolić, żeby dalej udawał bohatera, przerwałem mu:
 — Gdy byłem za Miriditem, słyszałem gwizd. Kto go wydał?
 — Krawiec.
 — Naco?
 — Powiedział, że pies biegł przez zarośla.
 — Tak, panie, widziałem go wyraźnie — tłómaczył się zdrajca gorliwie.
 — Co ciebie obchodziło to zwierzę?
 — Zgubił się zapewne. Mogliśmy go zabrać ze sobą do najbliższej wsi, dokąd niewątpliwie należy.
 — Tak! Miridit znał jednak ten gwizd.
 — O, z pewnością nie.
 — Zerwał się natychmiast z ziemi i wskoczył na konia.
 — To był przypadek.
 — Naturalnie! Zdaje się jednak, że się z Suefem umówił, iż nasze zbliżanie się oznajmi takim gwizdem. To wielka głupota z ich strony, bo musieliby się zdradzić w ten sposób, że byli w porozumieniu. Mam nadzieję dostać go w ręce, a wówczas zwrócę jego uwagę na to głupstwo.
 — Czy nie popatrzysz na Miridita? On się rusza.
 Leżący ruszył nogami, aby zmienić położenie. Zobaczyłem, że ma oczy otwarte i patrzy na mnie groźnie.
 — No — spytałem — jak ci się podoba koniec twojej przygody?
 — Bądź przeklęty! — odpowiedział.
 — Z ust twoich nie płyną błogosławieństwa, a jednak ja miałem dobre względem ciebie zamiary.
 — Wiem, jakie to dobre zamiary!
 — Co wiesz?
 — Że mnie zabijesz.
 — Mylisz się. Gdybym tego chciał, byłbym to mógł kilka razy z łatwością uczynić.
 — Więc masz jeszcze gorsze zamiary.
 — Czego się obawiasz?