Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/319

—   299   —

 — Można w rozmaity sposób uczynić nieszkodliwym wroga, nie zabijając go odrazu.
 — Zostawia go się naprzykład na pastwę głodu tak, jak wy postanowiliście zrobić z nami.
 — Szejtan was stamtąd wyzwolił!
 — Nie, gdyby on miał nam pomagać, wolelibyśmy byli w piekle pozostać.
 — A jednak wy macie dyabła, bo was się kula nie chwyta!
 — Czy sądzisz, że do tego pomocy dyabła potrzeba? To można zrobić samemu. Trzeba tylko być mądrym i nauczyć się czegoś. Oczywiście nie boimy się ani twej kuli, ani siekańców, którymi tak starannie strzelbę dzisiaj nabiłeś.
 — Ach ty masz moją strzelbę?
 — Nie, wisiała u siodła, a koń z nią uciekł.
 — Skąd możesz wiedzieć, że nabiłem siekańcami?
 — Wiem zawsze wszystko, co wiedzieć muszę. Teraz nie możesz jechać do domu, lecz do sprzymierzeńców stosownie do umowy z nimi.
 — Ja? Dokąd?
 — Wiesz to dokładnie. Czy nie pojechali naprzód do Engely?
 — Panie, kto ci o tem powiedział?
 — Sen. Widziałem ich we śnie, czekających na ciebie na wzgórzu po drugiej stronie Warcy. Przybyłeś, zsiadłeś z konia, odszukałeś ich, by im donieść, że nareszcie opuściliśmy Zbigancy. Potem wyruszyliście razem. Ty odłączyłeś się od nich bardzo prędko, by tu przyjechać, gdzie Suef miał cię nas wydać w twe ręce.
 — Suef? — zawołał ze strachem.
 Spojrzenie jego pobiegło ku krawcowi. Udałem, że nie widzę ostrzegawczego znaku, danego mu przez karła. Uspokoił on widocznie Miridita, bo ten zapytał:
 — Kto to jest Suef?
 — Twój przyjaciel.
 — Nie znam żadnego Suefa.
 — No, może go poznasz, jeśli go, jak mam nadzieję,