Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/340

—   318   —

 — Tak jest mniej więcej.
 — Czy spisujesz wszystko, na co patrzyłeś?
 — Nie, tylko rzeczy zajmujące.
 — A cóż jest zajmującem?
 — Co moje myśli i uczucia zaprząta w sposób niezwykły.
 — Na przykład, kiedy poznasz naprawdę dobrego człowieka?
 — Tak jest. Taki się znajdzie w książce.
 — Albo bardzo złego?
 — O takim także piszę, żeby czytelnicy nauczyli się nim gardzić.
 Spoważniał i posunął cybuchem pod turbanem. Nie podobało mu się to; budziło w nim wątpliwości.
 — Hm! — mruknął. — W kraju twoim poznają więc jednych i drugich, złych i dobrych?
 — Tak jest.
 — Piszesz także ich imiona?
 — Oczywiście.
 — Kim i czem są, w jakiej miejscowości i w jakim domu mieszkają?
 — Nawet bardzo dokładnie.
 — Co zrobili, o czem z nimi mówiłeś i czego dowiedziałeś się o nich?
 — To wszystko!
 — Allah, Allah! Jesteś wielkim zdrajcą! — Należy się ciebie bać!
 — Dobrzy nie potrzebują się mnie obawiać, gdyż sławić ich będą we wszystkich krajach, ponieważ te książki tłómaczy się na inne języki. Złych jednak spotka słuszna kara, jeśli będą znani i obudzą powszechną odrazę i pogardę ku sobie.
 — Czy napiszesz także o Zbigancy?
 — Nawet bardzo dużo, bo tam wiele przeżyłem.
 — A potem także o Kilissely?
 — Niewątpliwie, bo Kilissely to tak piękna miejscowość, że jej pominąć nie mogę.
 — Co o niem napiszesz?