Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/346

—   322   —

 — Effendi, czy potwierdzasz prawdą słów tego hadżego?
 — Słowo w słowo.
 — A więc chciano was w ostatnich czasach codziennie zabić.
 — Tak jest.
 — I uszliście tak szczęśliwie mordercom? Jesteście w takim razie wielkimi ulubieńcami Allaha!
 — A gdyby się było mordercom udało, to oni byliby ulubieńcami Allaha?
 — Nie, ale śmierć wasza byłaby zapisana w księdze żywota, a co tam zapisane, tego nawet sam Allah zmienić nie może. To kismet.
 — Wobec tego mam nadzieją, że kismet tych łotrów spełni się i że jeszcze na ziemi dosięgnie ich zasłużona kara.
 — To zależało od ciebie, ponieważ ich oszczędzałeś.
 — Nie chciałem być ich sędzią.
 — Czy to wszystko przedstawisz w swojej książce? O Szucie, o Aladżych, o Manachu el Barsza, o Barudzie el Amazat i o starym Mibareku?
 — Wspomną o wszystkich.
 — To dla nich kara okropna! Czy myślisz, że spotkasz się z nimi raz jeszcze?
 — Całkiem pewnie, bo mnie ścigają. Tu w twoim domu jest oczywiście bezpiecznie; zawdzięczam to tobie i zacnemu krawcowi Afritowi. Ale jutro, skoro tylko wyjadę, będą złoczyńcy znowu za mną.
 — Nie zrobisz memu domowi tego wstydu, żebyś miał tylko jedną noc przespać pod moim dachem.
 — Namyślę się nad tem. Zresztą, wedle twego własnego zdania, jest to już od wieków zapisane w księdze żywota, jak długo zostaną u ciebie. Ani ty, ani ja nie zdołamy tego zmienić. Nawet sam Allah tego nie potrafi.
 — Tak jest, ale spodziewam się, że długo jeszcze będę nad sobą widział światło twych oczu. Mieszkam w swoim domu sam jeden, a ty upiększysz mój byt