Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/355

—   331   —

 — Sallam! — pozdrowił. — Pan mnie do was z wodą przysyła, effendi. Jedzenie będzie wkrótce gotowe.
 — Dlaczego Humun nie przychodzi?
 — Pan go potrzebuje.
 — Twierdził właśnie coś przeciwnego.
 — Nogi zaczynają go boleć, więc mu potrzeba służących.
 — A więc ciebie dostaniemy?
 — Tak, panie, jeśli sobie kogo innego nie życzysz.
 — Ty mi się lepiej od Humuna podobasz. Ty jesteś Janik, narzeczony Anki?
 — Tak, panie. Obdarowałeś ją bardzo hojnie. Przypatrzyła się pieniądzom dopiero w domu i mam ci je tera z oddać, bo pewnie się pomyliłeś. Tyle dać nie chciałeś.
 Podał mi pieniądze.
 — Nie wezmę ich, gdyż wiedziałem, co daję. Należą do twojej Anki.
 — To jednak za dużo, panie!
 — Nie. Ty może także dar taki otrzymasz, jeśli, będę zadowolony z twojej obsługi.
 — Ja nie chcę bakszyszu, effendi! Jestem ubogi, ale cię chętnie obsłużę. Anka powiedziała mi, że jesteś naszego wyznania i że nawet widziałeś w Rzymie Ojca Świętego. Jest to więc rzeczą mego serca okazać ci uszanowanie.
 — Widzę, że jesteś chłopak zacny i cieszyłbym się, gdybym ci się mógł przysłużyć. Czy masz jakie życzenie?
 — Mam tylko jedno: nazwać Ankę jak najrychlej swoją żoną.
 — Więc staraj się, żebyś niebawem miał tych tysiąc piastrów!
 — Ach! Anka się wygadała! Ja zresztą mam już prawie tysiąc, tylko Anka nie jest jeszcze tak daleko.
 — Ile tobie jeszcze brakuje?
 — Tylko dwieście.
 — Do kiedy je sobie zarobisz?
 — No, to potrwa jeszcze ze dwa lata. Trzeba mieć