Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/367

—   341   —

 — Nie, nie! Twoje oko cię łudzi. Nie byłem wtedy wcale w kuchni!
 — Kiedy ja cię tam widzę moim wzrokiem duchowym!
 — Nie, ty jesteś w błędzie. To był niezawodnie ktoś inny.
 — Ja się nigdy nie mylę. Sięgnij do kaftana, a znajdziesz w nim jeszcze tę truciznę.
 Wsunął mimowoli rękę do kieszeni, ale ją wyjął natychmiast i zawołał:
 — Ja nie wiem, czego ty chcesz, effendi! Naco miałbym nosić w kieszeniach truciznę?
 — Aby jej użyć przeciwko szczurom.
 — Ale ja nie mam teraz trucizny!
 — Poszukaj tylko w prawej kieszeni; tam widzę torebkę.
 Sięgnął ręką jeszcze raz, wyciągnął ją i zapewniał:
 — Tam nic niema.
 — Muradzie Habulam, jeśli dotąd prawdę mówiłeś, to teraz kłamiesz. Torebka jest tam.
 — Nie, effendi!
 — Hadżi Halefie, ty ją wyjmij!
 Halef przystąpił doń i już rękę wyciągnął. Habulam cofnął się i rzekł gniewnie:
 — Czego chcesz, panie? Czy myślisz, że jestem pierwszy lepszy charłak, z którym można robić, co się komu podoba? Nikt nie ma prawa przeszukiwać moich kieszeni, zwłaszcza w moim własnym domu!
 Na to podniósł Halef palec i pogroził:
 — Ty, Muradzie Habulam, nie sprzeciwiaj się! Gdy rozgniewasz mojego effendiego, spojrzy na ciebie natychmiast złym wzrokiem, a potem ja nie dałbym ani jednego para za twoje życie. Rozważ to dobrze!
 Halef sięgnął teraz bez przeszkody do kieszeni i wydobył torebkę.
 — No, Habulamie! — rzekłem. — Kto miał słuszność?
 — Ty effendi — wyjąkał — ale ja doprawdy nie pojmuję, skąd się to u mnie wzięło w kieszeni. Ktoś ją tam chyba włożył, aby mnie zgubić.