Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/374

—   348   —

 — Wcale? Dlaczegóż?
 — Bo placka z jaj właśnie nie jedli. Ten hultaj ze złym wzrokiem poznał natychmiast, że potrawa zatruta.
 — Przecież to niemożliwe!
 — Niemożliwe? Chciałbym wiedzieć, co dlatego giaura wogóle jest niemożliwe! Pomyślcie sobie! Przyszedł do mnie z trzema towarzyszami i przyniósł jajecznicę. Swoim uprzejmie szyderczym sposobem powiedział, że najlepsza część uczty należy się gospodarzowi i żebym dlatego zjadł jajecznicę.
 — Oj jej!
 — I zażądał w dodatku, żebym ją zjadł w jego oczach. Obłożył ją nawet nieżywymi wróblami, którym dał jej przedtem skosztować.
 — O Allah! Zatem rzecz się zdradziła!
 — Naturalnie. Na nieszczęście zjadł także Janik trochę jajecznicy i musi umrzeć.
 — Nie szkoda tego człowieka! — wtrącił zgryźliwie Humun.
 — Bo jest twym nieprzyjacielem? Zważ, jakie na mnie przez to padnie podejrzenie! Mogą mnie zaskarżyć o trucicielstwo.
 Opowiedział całe zdarzenie zdumionym słuchaczom, a potem rzekł:
 — Jajecznica zniszczona razem z wróblami i niech kto teraz powie, że była zatruta!
 — Dowiedzie tego śmierć Janika.
 — O nie! Kto wie, co on spożył? Powiem, że zjadłem sam jajecznicę i nie zaszkodziła mi ani trochę.
 — Czy ci obcy będą jeszcze jedli dziś wieczór?
 — Sądzę, że tak. Muszę im podać wieczerzę, ale oczywiście bez trucizny; nie chcę się narażać na to, by mię wzięto za truciciela i dowiedziono tego. Nie, dziś wieczorem uraczeni będą tak obficie i dobrze, jak gdyby byli najmilszymi moimi gośćmi.
 — Mojem zdaniem zrobisz dobrze. Ta gościnność ich złudzi i rozprószy ich podejrzenia. Ukołyszą się