Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/376

—   350   —

 — W jaki sposób?
 — Podsłuchamy pod okiennicami. Jestem pewien, że będą spali. W ciemności trudno nie zasnąć.
 — Niewątpliwie dałeś im lampę?
 — Rozumie się, ale tylko tyle oleju, że musi zgasnąć na długo przed północą.
 Stary łotr nie domyślał się, że nas Janik zaopatrzył w oliwę.
 — A czy schody nie trzeszczą? — pytał Barud el Amazat.
 — Nie, ponieważ są z kamienia; niektóre się może chwieją, ale hałasu nie będzie.
 — Byłaby głupia historya, gdybyśmy razem ze schodami spadli na dół z łomotem.
 — Zbyteczne obawy. Zresztą weźmiemy z sobą latarnię, aby schody oświetlić, zanim na nie wstąpimy.
 — Aby nas hultaje zauważyli?
 — Nie. Tam jest więcej piątr i światło nie może paść z jednego na drugie. Gdy się na sam dół dostaniemy, zostawimy latarnię i zabierzemy ją dopiero wówczas, kiedy łotry żyć już nie będą.
 — W takim razie jestem zadowolony. Mimo to jednak nie spodziewam się, żeby sprawa poszła gładko. Musimy dzieła dokonać w ciemności i to bez szmeru. To trudne.
 — No, ja nie odczuwam wielkiego strachu; musimy tylko porozumieć się dokładnie i rozdzielić role, aby każdy wiedział, co czynić. Wówczas wszystko pójdzie spokojnie i w porządku.
 — Jak sobie wyobrażasz nasze role?
 — Myślę, że każdemu z nas należy przeznaczyć, kogo ma chwycić, iżbyśmy nie w łazili sobie w drogę nawzajem. Na tego obcego giaura trzeba liczyć dwu ludzi.
 — To my zrobimy — rzekł jeden z Aladżych. — Ja i brat bierzemy go na siebie.
 — Dobrze. Wyszukajmy teraz najdzielniejszych z pomiędzy siebie po jednym na osobę. Po Aladżych jest Mi-