Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/38

—   28   —

ale tak cienki jak klinga sztyletu. Zygzakowaty wąż na długiej, wązkiej koronie był zupełnie wyraźny. Nie „świecił“ wprawdzie, ale błyszczał dość znacznie, fosforyzował.
 — Czy mi wierzysz teraz? — spytała.
 — Nie wątpiłem w twoje słowa bynajmniej. Tutaj za ciemno. Odwiedzę cię rano, aby przypatrzyć się temu ostowi. A teraz mów, co mi miałaś donieść.
 — Coś bardzo złego. Więźniowie uciekli.
 — Co? Na prawdę?
 — Tak. Uciekli.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Widziałam; słyszałam nawet, co mówili.
 — Gdzież to?
 — Tam na górze, przy chacie Mibareka.
 — Zihdi! — rzekł Halef. — Spieszmy w tej chwili na górę. Zastrzelimy ich, bo nam się dobiorą do życia.
 — Zaczekaj! Musimy wpierw wszystko zbadać. Powiedz mi Nebatio, ilu ich było?
 — Trzech obcych, Mibarek i kodża basza.
 — Co? Kodża basza był przy tem?
 — Tak. To on sam ich wypuścił i otrzymał za to od Mibareka pięćset piastrów.
 — Czy wiesz to pewnie?
 — Słyszałam całkiem wyraźnie.
 — Więc opowiedz wszystko, ale krótko! Nie mamy czasu do stracenia.
 — Zabrałam króla chwastów i wracałam przez to miejsce otwarte. Wtem ujrzałam tam czterech mężczyzn, nadchodzących od strony miasta. Bałam się pokazać i wskoczyłam w kąt tam, gdzie chata przytyka do muru. Ci czterej mężczyźni chcieli wejść do chaty, ale drzwi zastali zamknięte. Trzech z nich nie znałam, ale czwarty był Mibarek. Mówili, że ich sędzia wypuścił i że zaraz nadejdzie, aby wziąć sobie za to pięćset piastrów. Zapłaciwszy, mieli odjechać, ale chcieli się wprzód na was zemścić. Jeden z nich powiedział, że ty pojedziesz w każ-