Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/387

—   361   —

 Z moich słuchaczy Halef się najbardziej rozsrożył.
 — Panie — rzekł — poszedłbym do tych drabów do szopy i posłał im kulę w łeb każdemu. Wówczas mielibyśmy spokój i moglibyśmy dalej ruszyć spokojnie.
 — Chcesz być mordercą?
 — Mordercą? A tobie co? To drapieżne zwierzęta. Jak zabijam śmierdzącego szakala, albo hyenę, nie czyniąc sobie z tego wyrzutów, tak mogę ubezwładnić tych łotrów, nie obciążając tem sumienia.
 — Nie jesteśmy ich sędziami!
 — Oho! Godzą na nasze życie. Znajdujemy się względem nich w stanie własnej obrony.
 — To prawda, ale możemy udaremnić ich zamachy, nie pozbawiając ich życia.
 — W takim razie ich się nie pozbędziemy i będą nas dalej ścigać.
 — Jeśli będziemy tak uważali jak dotąd, to nic nam nie zrobią.
 — Czyż mamy się ustawicznie dręczyć myślą o tych łotrach? Czy odczuwamy jaką przyjemność z tej podróży? Czy ta jazda może wzbogacić naszą wiedzę? Jedziemy przez ten kraj, jak owe mrówki, idące przez drogę w oczekiwania, że ktoś je rozdepcze. Dziękuję za tę przyjemność! Wystrzelajmy więc te szakale w ludzkiej postaci, gdzie i kiedy zdołamy!
 — Ja wiem dobrze — odrzekłem — w jakiem znajdujemy się położeniu. Jeśli ich oddamy sędziemu, wyśmieją się z nas potajemnie. Jeśli natomiast sami zastosujemy prawo odwetu, postąpimy wbrew przykazaniom mej wiary i zasadom ludzkości. Musimy więc zaniechać jednego i drugiego i starać się obronić tym nieprzyjaciołom, nie dopuszczając się zbrodni.
 — Ależ to nie jest zbrodnia!
 — W moich oczach, tak. Jeżeli mogę się przed nieprzyjacielem inaczej obronić, to zabicie go jest karygodnem. Podstępem zdobywa się często tyle, co siłą.
 — Cóż poczniesz?