Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/40

—   30   —

 Stanął już całkiem blizko. Noc nie była jasna, a tu pod i pomiędzy drzewami panowała ciemność głęboka. Toteż instynktem raczej, niż okiem zauważyłem długą, cienką, postać, całkiem podobną do kodży baszy.
 Pochwyciłem go za piersi.
 — Dur we zus — stój i milcz! — rozkazałem głosem stłumionym.
 — Ja Allah! — zawołał przerażony.
 — Cicho bądź, bo cię zatłukę!
 — Ktoś ty? — zapytał.
 — Nie znasz mnie?
 — Ach, toś ty, ten obcy! Czego chcesz tutaj?
 Czy to poznał po moim głosie, czy też widział lepiej moją postać, niźli ja jego, dość że odgadł, kogo miał przed sobą.
 — A kto ty jesteś? — spytałem. — Pewnie kodża basza, który więźniów wypuścił!
 — Ei mudżicat — O cudzie! — zawołał głośno. — On wie o tem!
 Skoczył w bok, by się uwolnić. Trzymałem go wprawdzie mocno, gdyż spodziewałem się próby ucieczki, ale nie wytrzymał jego stary, wytarty, kaftan. Rozdarł się i ja zostałem z kawałkiem materyi w ręku, a on skoczył pomiędzy drzewa, gdzie pościg był całkiem daremny. Krzyczał przytem ze wszystkich sił:
 — Hajde, za-usz kulibeden, choriadża, czapuk — precz, precz z chaty, prędko, czemprędzej!
 — O, zihdi, co za głupiec z ciebie! — rzekł Halef. — Trzymałeś tego draba już za łeb i wypuściłeś go znowu. Gdybym to ja uczynił...
 — Cicho! — przerwałem mu. — Teraz nie czas na wyrzuty. Śpieszmy do chaty, bo jego okrzyk każe przypuszczać, że oni się tam znajdują.
 Wtem zabrzmiało z góry pytanie:
 — Niczyn, ne deji — czemu, z jakiego powodu?
 — Jabandżylat, edżnebiler! Kaczyn, koszyn syczryn. — Obcy, obcy, uciekajcie, gońcie, skaczcie! — wołał z boku uciekający.