Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/42

—   32   —

 — Zihdi, gdzie oni? — zapytał Halef. — Czy masz o tem pojęcie jakie?
 — Gdzie są, nie! Ale jacy są, to wiem już dobrze.
 — No, jacy?
 — Mądrzejsi od nas, a przede wszystkiem od ciebie.
 — Znowu mnie ganisz?
 — Zasługujesz na to. Bylibyśmy schwytali ich z pewnością, gdybyś nie był wyskoczył.
 — W jaki sposób?
 — Gdybyśmy kryci drzewami okrążyli byli wolne miejsce, bylibyśmy się na nich natknęli.
 — Byliby także uszli.
 — To pytanie. Umknęli przed otwartym atakiem, ale skryte podejście odniosłoby było skutek, zwłaszcza gdyby był jeden z was pozostał i dał kilka ślepych strzałów. Myśleliby wówczas, że jesteśmy tam jeszcze wszyscy.
 — Więc sądzisz, że nie dostaniemy ich już teraz?
 — Są pewnie jeszcze dość blizko, ale szukaj ich w tej ciemności. Ogień oświeca tylko wolne miejsce. A nawet gdybyśmy wiedzieli, gdzie się znajdują, musielibyśmy im dać pokój. Usłyszeliby, że nadchodzimy, a co by się potem stało, to sobie można wyobrazić.
 — Tak, przyjęliby nas kulami, a słyszałem, że taka kula może czasem przerwać rozwój młodości. Cóż więc poczniemy?
 — Posłuchajmy!
 Tę krótką wymianę myśli prowadziliśmy nie nazbyt głośno. Należało przypuszczać, że się wszyscy czterej niedaleko nas ukrywają i nie powinniśmy byli zwabić ich nieostrożną rozmową ku naszemu stanowisku.
 Oprócz tego ustawaliśmy się tak, że byliśmy w ciemności.
 Nadsłuchiwaliśmy przez krótką chwilę. Przeszkadzał nam trzask płonącej chaty, ale po przyzwyczajeniu się ucha do tego szmeru zauważyłem całkiem dokładnie głośny szelest. Usłyszał go także Osko i zapytał:
 — Czy słyszysz, że przedzierają się z tamtej strony przez krzaki?