Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/431

—   403   —

 — Jeszcze warunek? O Allah, Allah, Allah! Czy żądacie jeszcze więcej pieniędzy?
 — Nie. Domagamy się tylko, żebyś Janika i Ankę oddalił natychmiast ze służby.
 — Dobrze, dobrze! Niech się wynoszą!
 — Wypłacisz im należną zapłatę zaraz i nie obciągając niczego!
 — Tak, dostaną wszystko.
 — I wystawisz zarówno jemu, jak jej, dobre świadectwo na piśmie.
 — Zgoda.
 — Pięknie! Oni opuszczą twój dom razem z nami. Piechotą aż do Uskub dla nich jest zbyt daleko, zwłaszcza że się obarczą rzeczami. Dlatego życzę sobie, żeby pojechali wozem, który stoi w szopie.
 — Waj zana! Ani mi się śni!
 — Jak ci się podoba. Halefie, dalej! Nastąpi trzecie uderzenie.
 — Stój, stój! — wrzasnął stary. — Przecież nie mogę im dać wozu!
 — Czemu?
 — Nie oddaliby mi go.
 — Janik i Anka, to ludzie uczciwi. Zresztą potrafisz ich zmusić do tego z pomocą władzy.
 — Uskub za daleko stąd!
 — Czyż nie wspomniałeś, że się tam twoja żona znajduje?
 Ociągał się jeszcze przez chwilę, lecz przystał w końcu na to, że Janik i Anka pojadą jego koniem i wozem do Uskub, gdzie wehikuł oddadzą jego żonie.
 — Ale teraz skończona chyba sprawa między nami? — spytał z głębokiem westchnieniem.
 — Jeszcze nie. Musisz pisemnie przyznać się do tego, co względem na s zamierzałeś.
 — W jakim celu?
 — Dam to pismo Janikowi. Jeśli tylko wystąpisz wrogo przeciwko niemu, on przedłoży je sędziemu.
 — To dla mnie zbyt niebezpieczne!