Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/435

—   407   —

 — Jeszcze nie. Udaj się natomiast do wieży. Przypominam sobie, że leżą tam kawałki zatrutej jajecznicy, które rzuciliśmy wróblom. Zbierz je ostrożnie. Mogą nam się jeszcze przydać.
 Hadżi pospieszył natychmiast z uwagą:
 — Mam jeszcze w kieszeni papierową torebkę z trucizną na szczury, którą odebraliśmy poczciwemu Habulamowi.
 — To bardzo dobrze! Habulam śmieje się z nas, jak się zdaje. Po staram się, żeby spoważniał.
 Halef, Janik i Anka odeszli. Pierwszy z nich wrócił, gdy skończyłem pisaninę. Przyniósł garść większych i mniejszych kawałków jajecznicy, która to ilość aż nadto wystarczyłaby do chemicznego rozbioru.
 — Effendi, co z tem zrobisz? — spytał Habulam zakłopotany.
 — Przedłożę aptekarzowi policyjnemu w Uskub, ażeby zbadał, że z zawartości tej torebki wsypano trochę do jajecznicy.
 — Ależ to nie ma celu!
 — Przeciwnie, nawet znaczny. Chcę trochę przytłumić twoją wesołość.
 — Myśmy się nie śmiali!
 — Nie kłam! Pogarszasz tem tylko sprawę.
 — Musieliśmy się uśmiać z tego Karanormanchan.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ go wcale nie znamy.
 — Czy to takie śmieszne?
 — Nie, ale Janik wspominał o jakimś dowódcy, o którym my nic nie wiemy, a miejscowość Karanormanchan jeszcze mniej nas obchodzi.
 — Co? Wam istotnie nic nie wiadomo o Szucie?
 — Nie — odrzekł, chociaż widziałem, jak się przestraszył, gdy wymówiłem to imię. — Obcym mi jest on, oraz miejscowość, o której mówicie.
 — I nie znasz miejscowości, która by się nazywała podobnie?