Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/438

—   410   —

jego przybrało wyraz pożądliwej troski o to, by nic nie stracić z rozmowy.
 Teraz pojąłem jasno, że oni obaj więcej wiedzieli o tej kartce, aniżeli przypuszczałem i począłem żałować, że okazałem ochotę do rychłego odjazdu. Gdybym był mógł pozostać, może udałoby mi się wybadać ich w jakiś sposób. Niestety, za późno było już cofnąć postanowienie.
 Tymczasem Habulam już zapanował nad sobą. Potrząsnął głową i powiedział:
 — Kto zdoła to przeczytać? To nie są słowa z jakiegoś zrozumiałego języka.
 — Przeciwnie! — odrzekłem ja.
 — Zgłoski wprawdzie są, ale nie tworzą wyrazów!
 — Trzeba je złożyć inaczej, a wtedy dadzą jasną myśl.
 — Potrafisz to?
 — Pewnie.
 — To spróbuj!
 — Zdaje się, że cię to bardzo zajmuje?
 — Bo sądzę, że tego wcale nie można przeczytać, a ty twierdzisz inaczej. Poskładaj zgłoski dobrze i przeczytaj.
 Zwracając wzrok skrycie, ale bystro na Suefa, oświadczyłem:
 — We właściwem złożeniu brzmią te słowa tak: In pripeh beste la Karanorman-chan ali sa panajir menelikde. Rozumiesz to?
 — Tylko kilka słów.
 Widziałem wyraźnie, że twarz drgnęła mu błyskawicznie. Suef, jakby przestraszony, usiadł w pierwotnej, skurczonej pozycyi. Przekonałem się już, co jest na rzeczy, i powiedziałem:
 — To mieszanina wyrazów z tureckiego, serbskiego i rumuńskiego języka.
 — W jakim celu złożona? Czemuż piszący nie użył jednego języka?
 — Bo treść tej kartki nie jest przeznaczona dla