Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/439

—   411   —

wszystkich. Szut i jego znajomi posługują się we wzajemnych stosunkach tajnem pismem. Biorą słowa z tych trzech języków i składają je wprawdzie według pewnej reguły, lecz pozornie tak pomięszane, że niewtajemniczony nie zdoła ich przeczytać.
 — Szejtan — do dyabła! — wyrwało się lekko z ust Suefa.
 Przecież nie zapanował nad uczuciem przerażenia. Okrzyk jego zdradził, że wszystko odgadłem, chociaż wyraziłem tylko przypuszczenie.
 — A jednak ty przeczytałeś — rzekł Habulam głosem, drżącym od wzruszenia wewnętrznego.
 — Oczywiście.
 — Więc jesteś sprzymierzeńcem Szuta?
 — Zapominasz, że jestem Frankiem.
 — Chcesz zaznaczyć, że jesteście od nas mądrzejsi?
 — Tak.
 — Panie, to brzmi bardzo dumnie!
 — To tylko prawda. Wam wystarcza to tajne pismo, dla nas jednak, jako zbyt głupio wymyślone, nie trudne do odgadnięcia.
 — Ale jaka jest właściwie treść tych słów, dla mnie niezrozumiałych?
 Chciał się tylko przekonać, czy ją znam, bo przecież sam mógł przeczytać.
 — Opiewa ona tak: Bardzo prędko wiadomość do Karanorman-chan, ale po jarmarku w Menelik.
 — A więc to się tak czyta! — rzekł tonem dziecinnego zdziwienia. — Czy ta kartka taka ważna dla ciebie, że prosisz, bym jej nie zgubił?
 — Tak, gdyż szukam Szuta i spodziewam się znaleźć go przy jej pomocy.
 — A zatem byłeś na jarmarku w Menelik i udajesz się do Karanorman-chan?
 Potwierdziłem to z gotowością i tak swobodnie, jak gdybym się chciał dać wybadać. Habulam pozwolił wywieść się w pole i pytał się w dalszym ciągu: