Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/443

—   415   —

 — A skąd wiesz o tem?
 — Kartka mię o tem poucza.
 — Panie, ja tego nie pojmuję. Czytałem ją także, słowo w słowo, ale nic nie znalazłem,
 — O Muradzie Habulam, coza olbrzymie głupstwo popełniłeś znowu w tej chwili.
 — Ja? — spytał przerażony.
 — Tak jest, ty! Czyż nie powiedziałeś poprzednio, że nie potrafisz przeczytać tajnego pisma na tej kartce? A teraz twierdzisz, że przeczytałeś ją słowo w słowo. Jak się to jedno z drugiem zgadza?
 — Panie — rzekł zakłopotany — czytałem ją, lecz jej nie zrozumiałem.
 — Powiadasz przecież, że nic nie znalazłeś! Kartka zawiera tylko zgłoski, a ty mówisz „słowo w słowo“. Muradzie Habulam, zapamiętaj sobie, że kłamca musi być obdarzony znakomitą pamięcią, jeżeli nie chce popaść w sprzeczność ze sobą samym. Słuchaj więc! Słyszałeś już odemnie, że kartka wszystko mi wyjawi. Hamd el Amazat napisał ją w Skutari do brata Baruda el Amazat w Edreneh. Pierwszy pisze drugiemu, żeby przybył do niego drogą przez Menelik. Hamd el Amazat chce naprzeciw niego wyjechać aż do Karanirwan-chan. Powiedz teraz, czy należy oczekiwać, że obydwaj kołować będą daleko i niepotrzebnie.
 — Nie.
 — Pojadą więc drogą najkrótszą i najprostszą?
 — Pewnie, effendi.
 — Ona prowadzi zatem z Edreneh przez Menelik do Skutari i na niej musi leżeć Karanirwan-chan między obydwu temi miejscowościami. To dla mnie tak pewne, jak gdybym je już tam widział.
 — Szejtan — do dyabła! — zabrzmiało poraz czwarty. Rzekomy krawiec przyzwyczaił się widocznie do tego wyrazu. Udałem jednak, że tego nie słyszę. To ponowne westchnienie stanowiło dla mie znowu dowód, że się nie mylę.
 — Effendi — zaczął Habulam — słowa twoje brzmią