Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/444

—   416   —

wcale dobrze; pragnę też, żeby się okazały słusznemi; ale wątpię, czy tak będzie. Mówmy lepiej o czem innem! Czy chcesz okruchy jajecznicy i truciznę istotnie zawieźć do Uskub? Zapłaciłem przecież za przeznaczoną mi karę i otrzymałem dwa kije, które mi sprawiły okropny ból; mógłbyś na tem poprzestać.
 — Opłaciłeś rzeczywiście karę, ale się potem z nas śmiałeś. Teraz sam zobaczysz, że śmiech wasz szyderczy był szkodliwy. Ja znajdę ten chan i bez ciebie. Ale za to, że pozwoliliście sobie żarty z nas stroić, za to spotkać was musi kara. Nie należę do tych, z którymi można bezkarnie grać komedyę. Oddam truciznę i jajecznicę do apteki policyjnej w Uskub.
 — Daruję jeszcze na biednych sto piastrów.
 — Nie przyjmę, choćbyś tysiąc obiecał.
 — Zastanów się, czy rzeczywiście nie istnieje nic, coby cię skłoniło do zaniechania tego zamiaru.
 — Hm! — mruknąłem po chwili.
 To podsyciło jego nadzieję. Zobaczył, że się przynajmniej jeszcze namyślam.
 — Namyśl się! — powtórzył natarczywiej.
 — Tak, może znajdzie się jakaś forma ugody. Powiedz mi najpierw, czy w tych stronach trudno o służących.
 — Ludzi, chętnych do pracy w służbie jest podostatkiem — odrzekł pospiesznie.
 — Więc nie będzie ci trudno dostać parobków i dziewki do służby.
 — Wcale nie, jeśli tylko zechcę.
 — To zechciej!
 — Jak to pojmujesz?
 — Przypatrz się tam swoim ludziom. Życzą sobie uwolnienia ze służby.
 Tego się nie spodziewał. Odwrócił się, rzucił parobkom i dziewkom groźne spojrzenie i zapytał mnie:
 — Skąd wiesz o tem?
 — Oni mi to sami powiedzieli.
 — Allah! Ja im baty dać każę!