Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/445

—   417   —

 — Tego nie zrobisz. Czy sam nie skosztowałeś tej przyjemności? Wejdź w siebie i zacznij raz wreszcie inaczej postępować. Czemu nie chcesz puścić tych ludzi?
 — Bo mi się tak podoba.
 — W takim razie spodoba ci się lepiej to, że zabiorę truciznę do Uskub. Halefie, konie gotowe?
 — Tak, effendi — odrzekł zapytany. — Trzeba je tylko przyprowadzić. Janik zapewne także już zaprzągł.
 — Wtakim razie ruszajmy. Zawieźcie mnie przed bramę.
 — Stój — zawołał Habulam. — Jakiż ty gwałtowny jesteś, effendi!
 — Więc spraw się krótko! — odparłem. — Wydaj im płacę i niechaj idą!
 — Zrobiłbym to, lecz nie mogę zostać bez odpowiednich służących!
 To przyjm tymczasem zarobników dziennych. Szkoda mi czasu na długie targi z tobą. Oto są pisma, które sporządziłem. Przeczytaj je, a potem podpisz.
 Wziął papiery i usiadł do czytania. Nie zadowolił się ich treścią; podnosił jeszcze różne żądania, ale ja nie pozwoliłem nic zmienić; w końcu podpisał. Halef wyniósł oba świadectwa i zeznanie, aby je wręczyć Janikowi.
 — No, a teraz jak będzie ze służbą? — spytałem.
 Habulam nie odpowiedział zaraz, natomiast Suef zawołał:
 — A puśćże ich do szatana! Możesz dostać innych, którzy nie będą wiedzieli o wczorajszych i dzisiejszych wypadkach. Napędź ich, a im dalej się wyniosą, tem lepiej dla nas.
 To rozstrzygnęło. Habulam poszedł po pieniądze, ja zaś zostałem, dopóki nie wypłacił. Potem oddałem mu truciznę, oraz okruszyny jajecznicy i kazałem konie sprowadzić.
 Można sobie wyobrazić, że pożegnanie z gospodarzem nie było nadto serdeczne. Usprawiedliwiał się,