Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/459

—   431   —

 Stanąłem tak, że Suefa miałem na oku. Zaledwie stanęliśmy na promie, pokłusował on do wspomnianego domu, zsiadł z konia, przywiązał go do pala i pokulał z trudem do wnętrza.
 — Halefie i Osko, prędko spieszcie także do środka! Musicie bezwarunkowo się dowiedzieć, co on będzie mówił i robił. Nie spuszczajcie go z oka!
 Ruszyli czemprędzej na brzeg i pojechali ku domowi. Weszli tam już w kilka chwil po Suefie.
 Zwróciłem się teraz do starego.
 — Ile żądasz od czterech jeźdźców za przewóz na drugą stronę?
 — Dwadzieścia piastrów — odpowiedział, wyciągając do mnie rękę. Uderzyłem go lekko biczem po ręce i rzekłem:
 — Ja ci nic nie dam.
 — To zostaniesz tutaj!
 — Nie, albowiem ty nas przewieziesz. Zażądałeś pięć razy większej zapłaty. To należy ukarać. Ty nas przewieziesz, a potem dostaniesz po drugiej stronie po jednym kiju w podeszwy za każdego piastra. Przypatrz się temu fermanowi wielkorządcy! Poznasz, że się nie pozwolę oszukać.
 Rzucił okiem na pieczęć, wyjął z ust fajkę, złożył ręce na piersi, skłonił się i odezwał się głosem zniżonym:
 — Panie, wszystko dobre, co zsyła Allah. Przewiozę cię i otrzymam za to dwadzieścia kijów. Niech Allah błogosławi padyszachowi i dzieciom jego dzieci!
 Tak się dzieje „w Turcyi“. Ja jednak Turkiem nie byłem, wyjąłem dwadzieścia piastrów i wrzucając mu, rzekłem:
 — Daruję ci kije, bo lituję się nad twoją starością. Rzeka wezbrana, a przewóz ciężki i niebezpieczny, więc wolno ci żądać cośkolwiek więcej niż zwykle, nie powinieneś tylko żądań swych zbyt daleko posuwać.
 Ociągał się z przyjęciem pieniędzy, wytrzeszczył na mnie oczy i rozwarł usta szeroko.