Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/464

—   434   —

 — To pewnie owa kobieta zapłaci.
 Powiedziałem to, widząc, że ona, także za krzakami zniknęła; wsiadła więc chyba również do czółna. Ale stary potrząsnął głową i rzekł:
 — Ona nie da ani jednego para. Należy do robotników i przewozi się za darmo. Ta kobieta siedziała tam już od rana, ale dotychczas jeszcze nie przewożono. Ale co to, czyżby ten krawiec?
 Podczas wyjaśnień starego wyszedł Suef z oberży i wsiadł na konia. Spojrzał na nas z ukosa i pospieszył na miejsce, gdzie było czółno. Tam zsiadł z konia.
 — Allah il Allah! Krawiec idzie do czółna! — zawołał przewoźnik. — Niech uważa, żeby się za dużo wody nie napił. Ja wiem, że on ubogi i przewiózłbym go za ćwierć piastra, albo nawet za darmo. Czemu do mnie nie przyszedł? Nie uważałem za stosowne pouczać starego o powodach Suefa, który odgadł prawdopodobnie nasz zamiar. Wydało mu się też, że czółnem prędzej się przeprawi, niż my ciężkim promem. Gdyby potem dosiadł konia i ruszył cwałem, mógłby zniknąć nam z oczu. O śladach, które musiał zostawić, nie pomyślał.
 — Zihdi, ten łotr przewozi się czółnem — oznajmił hadżi. — Dał trzydzieści piastrów za przewóz.
 — Czy na tem kończą się wasze wiadomości?
 — Nie jeszcze. Właśnie, gdyśmy wchodzili, mówił jeszcze z gospodarzem o pięciu jeźdźcach. Skinął wprawdzie na niego, żeby milczał, ale ten był już w środku zdania i skończył je tak, że usłyszeliśmy nieco.
 — Cóż więc uchwyciliście jeszcze?
 — Że tych pięciu oczekuje krawca w Treska Konak.
 — Gdzie ta miejscowość?
 — Tego nie wiem; trudno też było o tem od gospodarza się dowiedzieć. Stoi on widocznie po stronie krawca.
 — A więcej nic nie mówiono?
 — Tylko w sprawie przewozu.