Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/482

—   452   —

chciał zobaczyć, gdzie są Osko i Omar. Wrócił z miną wielce zadowoloną. Nie zauważył ich widocznie. Stali na nasypie i podziwiali lokomotywę, ciągnącą pociąg budowlany, nie troszcząc się o nas.
 Hadżi usiadł znowu i powiedział:
 — Zihdi, ja wiem, że ty niechętnie rozmawiasz o wierze, ale czy nie zdaje ci się, że prorok nie ma czasem słuszności?
 — Nie wiem tego, ale cały Koran podyktował mu archanioł Gabryel.
 — Czy anioł nie może się pomylić?
 — Chyba nie, kochany Halefie.
 — A może prorok nie zrozumiał dobrze anioła? Gdy się dobrze namyślę, przychodzę do przekonania, że Allah nie byłby świń stworzył, gdybyśmy ich jeść nie mieli.
 — Pod tym względem jestem tego samego zdania.
 Poczciwiec westchnął głęboko. W ustach moich zniknął już drugi kawałek szynki, a teraz sięgnąłem za przykładem gospodarza po kiełbasę. Halef uznał widocznie, że uporamy się, zanim on zdoła przezwyciężyć swe skrupuły.
 — Powiedzno, zihdi, otwarcie, czy to smakuje naprawdę tak znakomicie, jakby należało wnioskować z waszych min?
 — O wiele lepiej, niż to z twarzy mojej czytasz.
 — To pozwól mi przynajmniej powąchać.
 — Chcesz sobie nos zanieczyścić?
 — O nie. Zatkam go.
 To było pocieszne. Ukroiłem kawałek szynki, nabiłem na nóż i podałem mu, nie oglądając się przytem na niego. Dozorca był na tyle roztropny, że także nie patrzył.
 — Ach! Och! To niemal zapach raju! — zawołał hadżi. — Taki mocny, soczysty, ponętny! Szkoda, że tego prorok zakazał! Weź nóż napowrót, effendi!
 Podał mi go, ale kawałek mięsa znikł.
 — A gdzie szynka? — zapytałem zdziwiony.